Heb het maar voor: je hebt autisme en je grote droom is om trainer te worden in communicatie …
Het overkwam mijn man, Alex, nu meer dan 10 jaar geleden.
Zo goed als niemand geloofde in zijn kansen. “Laat hem toch de dingen doen waar hij goed in is”, klonk het. Maar wat wanneer je de dingen waar je goed in bent, niet meer graag doet!
Ik wou mijn man gelukkig zien. En dus gingen we ervoor, tegen alle kritiek in.
Het was geen gemakkelijke weg, dat is een feit.
Alex moest basisvaardigheden in communicatie aanleren:
- Hoe ga je om met een groep?
- Wat doe je als mensen je niet begrijpen?
- Hoe voer je koetjes en kalfjesgesprekken in de pauze?
- Hoe voer je een dialoog met klanten?
- Hoe pak je het aan als je van je programma moet afwijken?
- Enzovoort.
We hebben momenten gekend waarop ik achteraan in de zaal zat en met een gebarentaal die we hadden afgesproken, Alex stuurde.
Nu heeft Alex de meeste dingen behoorlijk onder de knie. Hij blijft ‘anders uniek’ en dat zal niet veranderen. En dit is helemaal ok!
Ons bedrijf zou niet zijn wat het nu is, zonder de vaardigheden die Alex heeft: zijn to the point zijn, zijn zin voor detail, zijn enorme opmerkingsgave, zijn doorzettingsvermogen, zijn capaciteit om heel goed te worden in iets, zijn eerlijkheid, zijn moed … het heeft het niveau van onze opleidingen sterk verhoogd.
Wij hebben zijn autisme als een kracht leren zien.
Alex is een voorbeeld voor vele anderen geworden. Het geeft mensen die autisme hebben of op een andere manier ‘anders’ zijn, heel veel hoop!
Hoop, dat er veel meer mogelijk is dan mensen denken. Hoop dat, wanneer je ophoudt met mensen in hokjes te zetten en de moeite doet om iemand die je als ‘anders’ ervaart, beter te leren kennen, dat daar veel kansen zitten. En dat een maatschappij waarin we anders leren omgaan met ‘anders’, een maatschappij is waarin we heel veel kunnen bereiken samen.