Meer op de voorgrond staan.
Wat bedoelt men met: ‘Meer op de voorgrond staan.’, vraag ik me af!
Is dat meer in de schijnwerpers durven te staan?
Of is dat meer voor jezelf durven op te komen?
Of is dat durven de leiding te nemen?
Of is dat durven om…?
Wel… voor mij is het dit allemaal, en al datgene wat het voor jou moge betekenen.
Echter, deze keer neem ik jullie mee naar toen ik mezelf overwon om mij aan anderen te tonen. Ik deed dit door 22 minuten te speechen in het theater.
En wanneer je weet dat ik op vrije jonge leeftijd, tijdens mijn eerste belangrijke presentatie op het werk, door mijn ogen gezien voor een 50 tal mensen letterlijk afging, omdat ik deze presentatie niet heb kunnen geven, zoals de directie voor ogen had. Het feit dat de techniek het destijds geheel liet afweten, heb ik toen als een persoonlijk falen ervaren. Ik kon toen wel wegkruipen uit schaamte. Herkenbaar?
Het zal je dan ook niet verbazen dat elke gedachte om in de toekomst te gaan spreken voor een publiek mij reeds de nodige dosis angst deed voelen, om die nachtmerrie uit de weg te gaan.
Enkel wist ik toen nog niet dat deze angst niet aangeboren, maar door mezelf geïnstalleerd was.
Vele jaren later, na het aanvangen naar de zoektocht naar mezelf, tijdens een trainingsdag rond angst, die deel uitmaakte van mijn allereerste NLP-training die ik volgde, hoorde ik zeggen dat spreken voor een publiek veelal de nummer 1 angst in de wereld is, en dat er maar twee natuurlijke angsten zijn, en dat alle andere aangeleerd gedrag zijn, drong het tot me door dat spreken voor een publiek wel eens een aangeleerde angst kon zijn.
Even later kwam ik opnieuw de reclame voor een driedaagse training: ‘5 minuten spreken voor een groep’ tegen. Echter, deze keer trok deze mijn aandacht , en ik nam deel. En ja, ik heb toen voor het eerst opnieuw 2 a 3 minuten voor een groep van circa 35 mensen gepraat. Het waren er geen vijf, en dat is eigenlijk ondergeschikt aan het feit dat ik het opnieuw gedaan heb.
Ik hoorde ze hun allernieuwste intensief 6 maanden durende vervolgtraject aankondigen. 22 minuten speechen in een theater. Ook al heb ik pas net 2 a 3 minuten met knikkende knieën daar staan speechen, ik schrijf me hiervoor in.
Het is me een hele uitdaging geweest. Tekst leren schrijven. Anders leren spreken. Ingehoudenheid aanpakken. Enz… Enz…
Inmiddels heb ik er al een paar keer staan speechen. En in de toekomst komen er duospeeches, samen met mijn vrouw.
Ook al is mijn eerste keer er één met hindernissen… waarbij ik na 90 sec. gedurende 30 sec een totale black out had, die voor mij aanvoelde als 5 minuten, ben ik niet gaan lopen.
Ja. Vluchten was geen optie. Ik zag het niet zitten om dit helemaal nog eens moeten over te doen. Ik koos ervoor om door te gaan. Daarna durfde ik me amper te vertonen onder het publiek.. Ik dacht dat ik was afgegaan, ook al kwamen ze me feliciteren voor mijn prestatie. Ik geloofde hen niet. Ik dacht dat ze mijn gevoelens van de afgang wilden besparen.
Veertien dagen later waren de opnames beschikbaar. En toen heb ik hen gelijk moeten geven. Mijn prestatie voor een eerste keer was er eentje om best trots op mezelf te zijn. Daarna heb ik het over gedaan, zonder black out. En toen was ik pas echt trots op mezelf.
Ja. Dat ik de eerste keer ben doorgegaan is heel belangrijk geweest, want anders was er wellicht nooit deze tweede keer geweest, en die daarna!
Alex Peeters
Geen leren zonder vallen en opstaan
Je mag het draaien of keren, je kan niets leren zonder een fase van vallen en opstaan. En dat is eng voor de meesten onder ons. We willen deze fase het liefst overslaan. Het is niet comfortabel. We kunnen afgaan. We kunnen struikelen. Wat gaan de anderen denken of zeggen? Wat met onze reputatie?
Heel onze winkel van schaamte, onzekerheid, twijfel, nood aan erkenning en bevestiging, bewonderd willen worden, en noem maar op, komt tevoorschijn. Het is voor vele mensen een echte drempel.
Mijn man is een voorbeeld van iemand die deze drempel durft overschrijden. Hij weet, als persoon met autisme, dat hij bepaalde vaardigheden moet leren waar mensen zonder autisme als vanzelf bekwaam in zijn. Niet gemakkelijk voor hem. En toch gaat hij er volop voor. Hij leert in een camera spreken. Hij leert teksten schrijven. Hij leert emoties ervaren en benoemen. Hij leert zich afstemmen op anderen. Hij leert connecteren. Hij leert heel wat ongeschreven regels van sociaal contact. Hij gaat door die lastige fase waarin alle twijfel naar boven komt, waarin het soms lukt en soms niet, waarin er soms brokken gemaakt worden die we achteraf moeten lijmen.
Het is het allemaal waard. Het resultaat is bij momenten verbluffend. Laat niemand meer zeggen dat mensen met autisme niet in staat zijn om zich in te leven in anderen. Mijn man legt regelmatig een pak meer inlevingsvermogen aan de dag dan vele mensen zonder autisme.
We kunnen veel meer dan we denken, als we bereid zijn om het stukje ego af te leggen dat zo snel geraakt is als we in de eerste fase van ons leerproces zitten.
Wil je leren hoe je dit alles gemakkelijker kunt maken voor jezelf? Kom eens langs bij ons. We vertellen het jou graag!
Marleen Devisch
